Jatorrizko izena: El 47

Iraupena: 110 min.

Zuzendaritza: Marcel Barrena

Gidoia: Marcel Barrena, Alberto Marini

Aktoreak: Eduar Fernández, Clara Segura, David Verdaguer, Zoe Bonafonte, Salva Reina… eta Torre Baró auzoko figurante gisa (Desideria, Salustiano…). Horietako asko Vitalek egindako erronkaren lekuko zuzenak izan ziren, auzo batu baten borrokaren eta duintasunaren adibide gisa.

Manolo Vital dut izena, eta Torre Baró auzoan bizi naiz, gure eskuekin eraiki dugun auzoan. Horrela hasten da El 47, 1978an Bartzelona eraldatu eta bere aldirietako irudia aldatu zuen auzo-mugimendua kontatzen duen filma.

50eko hamarkadatik aurrera, Torre Baróren historia Espainiako beste hiri handi batzuetako aldirietan errepikatzen zen, Espainiako beste eskualde batzuetatik etorkizun hobe baten bila emigratzen zuten pertsonak protagonista zituzten istorioak. 70eko hamarkadan, auzo horiek ez zuten ur korronterik, ezta elektrizitaterik eta oinarrizko beste zerbitzurik ere.

Manolo Vital Bartzelonako 47 lineako gidariak, auzokideen laguntzarekin, Udalak errepikatu nahi zuena desmuntatu zuen: autobusek ezin zituzten Torre Baró barrutiko aldapak igo.

Beste aldarrikapen historia bat Madrilen (Pilar auzoan) aurkitu genuen 70eko hamarkadan. Auzokideek behin baino gehiagotan adierazi zuten eraikitzaileak ez zuela bete, eta administrazioak ez zuela ezer egin osasun-, hezkuntza-, kultura- eta jolas-ekipamendurik ez zegoelako.

La Vaguada es nuestra Vaguada da Veguillako Ibarbidearen erreklamazioekin batera aurkeztu zen leloa, auzoak ez zituen ekipamenduak kokatzeko gune gisa. Espazio horren zatirik handiena Merkataritza Zentro handi batek, antzoki batek (gaur egun abandonatuta), parke batek eta M30eko itxiturak hartu zuten.

47 filmak hunkitu egiten gaitu, eta gure gizartean gertatzen diren errealitateen aurrean jartzen gaitu:

Orain gure hirietara iristen direnak urrunetik datoz, baina haien desioak gure zaharrenek urte haietan zituzten berberak dira.

Hiri handietako aldiriek, batzuetan, garai hartako gabezia berberak izaten jarraitzen dute.

Baina gure oroimena hauskorra da, eta gaur egun emigrazioa, bizi-baldintza hobeen bila emigratu behar izan zuen gizarte batean, gehien kezkatzen duen arazo bihurtzen da, eta, aldi berean, ez da gai konponbide duinak emateko.

Gure arbasoen indarra, elkartasuna eta bultzada falta zaizkigu, ez hain urrunak, beren konpromiso eta ahaleginarekin aldaketa posible egin baitzuten.